Hi-hat jest podstawowym elementem standardowych zestawów perkusyjnych używanym w wielu stylach muzycznych takich jak np. jazz, rock, pop, blues. Składa się on z dwóch talerzy, ustawionych jeden nad drugim na metalowym statywie zwanym brake maszyną. Talerze są domykane stopą, a zwolnienie stopy powoduje otwarcie mechanizmu hi-hat’u, co wpływa na charakter i długość wydawanego dźwięku. Najczęściej występuje w rozmiarach 14 i 13 cali. Hi-hat jest niekiedy nazywany „charlestonem” (z francuskiego). Nazwę tę łączy się z miastem o tej samej nazwie w Południowej Karolinie, zamieszkiwanym w latach 20-tych XX w. przez dużą populację afroamerykańską, wśród której było wielu muzyków grających na perkusji.
Trzeba zaznaczyć, że hi-hat nie zawsze był częścią zestawu perkusyjnego. W rzeczywistości nie pojawiał się na nagraniach aż do około 1931 roku. Pierwszy talerz nożny z napędem sprężynowym – nazywany „low boy” – był reklamowany jako nowy dodatek do podstawowego zestawu stopa/werbel dla perkusistów z Nowego Orleanu. Umieszczone około stopę nad ziemią urządzenie z dwoma talerzami uzupełniało dźwięk podczas uderzenia w bęben basowy. W późnych latach dwudziestych XX w. ktoś wpadł na pomysł, że jeśli podniesie się te talerze do góry, perkusista może stworzyć wzór „spang-a-lang”, używając tylko jednej ręki i jednej stopy. W ten sposób „low boy” zamienił się w hi-hat. Konstrukcje „low boy” i „hi-hat” po raz pierwszy pojawiły się w katalogu instrumentów (marka Ludwig) w 1928 r. To jednak nie mówi nic o prawdziwej dacie ich wynalezienia. Wyznacza jednak początek rozwoju hi-hat’u poprzez jego uprzemysłowienie i komercjalizację. Cechą charakterystyczną, która sprawia, że talerze hi-hat grają tak typowo dla współczesnego zestawu perkusyjnego, a która jest wyjątkowa w porównaniu ze wszystkimi innymi instrumentami zestawu perkusyjnego, jest możliwość równoczesnego grania stopą i rękami.
Ciekawostki
Początkowo hi-hat był umieszczony prawie na poziomie werbla, a perkusiści grali na nim pod
werbelem, co nie było zbyt wygodne.
Perwsze talerze hi-hat były cieńsze i mniejsze niż te, których używamy obecnie. Miały około
11 cali.
Baby Dodds, najsłynniejszy z wczesnych perkusistów jazzowych z Nowego Orleanu,
odmówił dodania hi-hatu do swojego zestawu (nawet po tym, jak element ten stał się
standardem), twierdząc, że urządzenie rażąco zakłóciłoby jego sposób grania.
Źródła:
D. Glass, Birth Of The Modern Hi-Hat, 16.05.2013, Drummagazine.com.
G. Nichols, The Drum Book: The History of the Rock, Zestaw perkusyjny, Londyn 1997,
Balafon Books, s. 8–12.
The History of the Hi-Hat with Rob Cook, https://www.drumhistorypodcast.com/post/ep-30-
the-history-of-the-hi-hat-with-rob-cook
http://www.liquisearch.com/hi-hat/history